آنچه می‌خوانید مبانی قانونی است که این روزها و سال‌ها به سختی می‌توان آمریکایی بودن آن را باور کرد. این مطلب، متن قانونی است که حدود ۹۰ سال پیش هالیوود آن را در چارچوب «اتحادیه تهیه و توزیع‌کنندگان فیلم آمریکا» نوشته و ابلاغ نموده است. در ابتدای این متن آمده است: «قانون تهیه و تولید فیلم، که نظامی برای اِعمال نظارت و قانونمندی درون سازمانی۲ در صنعت فیلم و سینماست، از ابتدای سال ۱۹۳۴ قاطعانه و باجدیت به مرحلۀ اجرا درخواهد آمد، و تا پایان دهه ۱۹۵۰ بر تمام تولیدات هالیوود نافذ خواهد بود.»
یقیناً ساختار حاکم بر این روزهای هالیوود، بسیار متفاوت با آن دوران می باشد. اما آنچه در ادامه خواهید خواند نمونه‌ای از یک برنامه‌ریزی دقیق و حساب شده برای حذف اثرات ضد اخلاقی در سینماست که هم از این حیث که روزی در آمریکای ینگه دنیا چنین دغدغه‌هایی تبدیل به منشور تولید فیلم شده است، جالب است و هم از این جهت که می‌تواند خلا چنین متن دقیقی را در میانه هیاهوهای فرهنگی علیه ممیزی در ایران، نشان دهد.
بخش نخست: اصول کلی
فیلم‌های تماشاخانه‌ای۳
به آن دسته از فیلم‌هایی اطلاق می‌شود که برای اکران در سالن‌های نمایش۴ تهیه می‌گردند و با فیلم‌هایی که برای پخش در کلیساها، مدارس، سالن‌های سخنرانی، جنبش‌های آموزشی و تربیتی، جنبش‌های اصلاح‌طلبانۀ اجتماعی و مواردی از این دست ساخته شده‌اند، اساساً متفاوت هستند. از این رو در ذیل تعریف «سرگرمی» ۵ می‌نشینند. اهمیت سرگرمی و ارزش آن در تجدید قوای روحی و جسمی انسان‌ها از دیرباز برای بشر امر معلوم و مقبولی بوده است؛ اما جنبه‌های زیان‌آور آن نیز برای نژاد بشر از نظر آنها پنهان نمانده و از این رو سرگرمی را مشخصاً بر دو نوع تقسیم کرده‌اند
